Ze studeerde geschiedenis en fotografie. Toch koos schaapsherder Daphne Hogeweg (44) voor een ander bestaan. Ze volgde haar hart.
Daphne woont samen met haar Bordercollies en schapendrijvers Silke, Tyche, Elvi en Stip tijdelijk in een kleurrijke pipowagen (gebouwd door de Texelse Deva van der Plaats, Stupa.eu) op het erf achter een boerderij. De boerderij wordt door de eigenaren verbouwd. “In de winter verkas ik weer naar de boerderij, maar als het aan mij ligt blijf ik in de pipowagen wonen. Ik houd van de sfeer van kamperen en het eindeloze uitzicht over de weilanden.” Dahpne voelt zich na dertien jaar thuis tussen de eigenzinnige eilandbewoners.“Ik waardeer hun zelfredzaamheid.” Als kind kwam ze al op het eiland. “Mijn oma woonde hier. Bijna alle weekenden en vakanties namen we de boot naar Texel. Net als vroeger proef ik de vrijheid.”
Eigen dromen
Een vrijheid die ze kort na haar afstuderen herpakte. Ze had 'alles' voor elkaar: een huis en een baan bij het Stedelijk Museum. Toch knaagde er iets. “Na drie maanden wist ik dat ik voor zo'n leven niet was gemaakt. Ik vertrok naar Terschelling en werd koetsier. Mijn familie vroeg zich af of het wel goed met mij ging. Maar ik ben altijd al anders geweest, en dat realiseer ik me vooral achteraf. Ik conformeer me niet snel en heb zo mijn eigen dromen.”
In een opwelling werd Daphne schaapsherder. “Als koetsier werkte ik met paarden, en ik voelde dat er teveel druk op de dieren werd gelegd. Daar zat ik mee in mijn maag. Ik zocht werk waarbij je dieren niet gebruikt, maar met ze samenleeft. Ik leerde een herder op de Veluwe kennen, die een burn out had en ik kon zijn kudde tijdelijk overnemen. Ik sprong in het diepe. Het vak paste als een jas. Ik ben niet langer snel verveelt en leef samen met de natuur.”
Solitair
Na dit avontuur waaide ze aan op Texel in de lammerij bij schapenboerderij De Waddel.
Inmiddels heeft ze een eigen kudde. 250 heideschapen begrazen nu de duingebieden van Staatsbosbeheer en Defensie op Texel; 450 lopen voor opdrachtgever PWN in de duinen van Castricum, Bergen aan Zee en Bloemendaal. “Als ik aan de vaste wal zit, zorg ik hier voor goede vervanging. Ik leid een meisje op in het vak, en voor de lastige dingen ben ik er. Schaapsherder worden klinkt romantisch, ik krijg ook regelmatig stageverzoeken, maar je moet er echt geschikt voor zijn. Het is een solitair bestaan. Daarnaast moet je door weer en wind altijd paraat staan voor je dieren en weet je nooit wanneer je klaar bent.”
Voor dit 'eenzame' bestaan komt zij haar bed uit. “Ik sta aan de buitenkant van de maatschappij en kan mijn eigen ding doen. Ik heb niet zoveel regels waar ik me aan hoef te houden. Mijn honden voelen als familie. Ik ben afhankelijk van deze roedel en sta voor een wederzijdse relatie. Ik train ze ook niet. We leven en leren samen door te doen.”
Kinderen
Daphne leeft bewust vega en groen. “Mijn schapen gaan niet naar de slager. Ik wil ze niet gebruiken; rammen laat ik castreren en blijven bij de kudde. Het is fijn dat ik op Texel gemakkelijk lokaal en bewust boodschappen kan doen zoals bij zorgboerderij Novalishoeve en De Waddel. Hele mooie bedrijven waar dieren en mensen gezien worden. En we hebben een moestuin. Zo heb ik er ook voor gekozen om geen kinderen op de wereld te zetten. Komt er nog een mens bij, en er zijn er al zoveel. Hoewel ik wel gek ben op kinderen. Ze herkennen me ook uit een uitzending van tv-programma Het Klokhuis. Heel leuk! Mijn levensstijl zal ik echter nooit opdringen bij anderen. En uiteindelijk weet je ook niet hoe het leven loopt. Mijn ouders kregen mij tijdens de Koude Oorlog, een onzekere periode net als nu met al die oorlogen en een klimaatcrisis. En toch is er in mijn leven tot nu toe alleen maar welvaart en overvloed geweest......”
